Tijdens ons verlof hebben we de gewoonte om een kleine rondrit te maken door Nederland om verschillende vrienden te ontmoeten. Om niet alleen in de auto en op de bank te zitten en al te veel te vervetten aan de stroopwafels wilden we even een wandelingetje maken.

We stopten op een mooi plekje vlakbij het (bleek later) beroemde Pluizenmeer in de buurt van Heerde. Al wandelend kwamen we uit bij de schaapherder die daar met zijn kudde en drie honden bivakkeerde.

Hij begon al snel een praatje met ons te maken en we vroegen van allerlei dingen over zijn kudde, de heide en zijn honden (vooral omdat twee van de honden Bordercollies waren, hetzelde ras als onze honden Diesel en Dollar.

Toen we na ongeveer 20 minuten verder liepen zei ik (Wim) een beetje gekscherend tegen Danielle: “Het lijkt wel of schaapherders een soort mystieke wijsheid hebben”. Direct zei Danielle: “Nou, ik had wel een momentje van inzicht!”.

Tijdens het gesprek met de herder lagen de twee Bordercollies rustig maar waakzaam aan de voeten van de herder te wachten op een commando. De derde hond, geen Bordercollie, liep opeens weg, om de kudde heen en verdween daarna uit het zicht. Ik vroeg de herder: “Wat gaat die nu doen?” De herder antwoordde: “Ik weet het niet precies”. Daarna vertelde hij het verhaal over deze hond. Dat hij de hond op oudere leeftijd had gekocht en opgehaald in Schotland en toen op dezelde manier had proberen te trainen als zijn andere honden. Echter zonder veel succes. De hond bleef altijd anders, zowel qua uiterlijk en als ook in gedrag. De herder vertelde dat hij zich daar op een gegeven moment maar bij had neergelegd en de hond had geaccepteerd zoals hij is. Hij zei het zo: “Hij is anders, zal altijd anders blijven maar hoort er helemaal bij en ik zou hem niet meer kwijt willen”. Inmiddels was de hond weer teruggekomen en ging liggen bij een echtpaar dat samen met hun peuter ook naar de kudde stond te kijken. De herder merkte op dat het feit dat hij bij die mensen ging liggen al een hele vooruitgang was, want dat zou hij anders nooit gedaan hebben.

Dit eenvoudige verhaaltje van de schaapherder leverde Daniëlle, en daarna mij een mooi inzicht op en misschien nu ook jou wel. Zo niet, dan is het ook helemaal goed!

Opeens herinnerde ik me hen weer: de 4 P´s van de marketing mix!

De busrit naar Anápolis die ongeveer 3 uur had moeten duren duurde 5 uur omdat de bus kapot ging en we moesten overstappen op een andere bus. Als alles goed was gegaan had ik anderhalf uur overgehouden voordat ik om 14.00 bij de gevangenis moest zijn voor een eerste bezoek aan een Nederlander die in de middle of nowhere vast zit. Om 13.45 stapte ik uit de bus op een echt ouderwets Braziliaans busstation: donker, vies, warm, dampend, chaotisch en vol met wachtende mensen tussen heel veel bagage.

Om niet met lege handen aan te komen bij deze Nederlandse man, die in een jaar en acht maanden mogelijk geen enkel bezoek had gehad, beslis ik om toch nog even snel naar een supermarkt te gaan. Ik ren door de schappen en pak een aantal dingen waarvan ik weet dat die de gevangenis in mogen. De laatste keer toen ik twee gevangenen in Rio de Janeiro bezocht had ik een 100% score van wat er naar binnen mocht. Bij een niet gebruikte kassa doe ik vervolgens de tandpasta in een doorichtig zakje dat ik bij de groentenafdeling heb gepakt, net als het waspoeder, chips, wat koekjes en zoutjes. Bij mijn aankopen zit ook nog een witte handdoek, shampoo en een stuk zeep.

Tijdens alle procedures om de gevangenis in te komen blijkt al redelijk snel dat alle zaken hier weer anders zijn. De gebruikte kleur is geel en de witte handdoek mag dus niet naar binnen, net als de rest. Het enige wat naar binnen mag is wat literatuur die ik had meegenomen.

Na deze teleurstelling blijkt dat ik via een intercom, achter een glas met de gevangene moet praten. Ik vraag om de directeur te roepen. Deze man legt me vriendelijk uit dat er echt geen andere mogelijkheid is. Desondanks is de Nederlandse gevangene enorm blij met mijn komst en op de vraag hoe het met hem gaat zegt hij dat het over het algemeen goed met hem gaat maar dat hij moeite heeft om aan persoonlijke verzorgingsmiddelen te komen. Hij vertelt me hoe hij dat nu regelt door zijn ontbijt te “verkopen” aan medegevangenen die dan via hun familie hem “betalen” met de producten die hij nodig heeft. Ik vertel hem dat ik wat dingen had gekocht maar dat die helaas niet toegestaan zijn. Hij laat me vervolgens 3 keer beloven dat ik toch moet proberen bij de directeur de spullen naar binnen te krijgen.

Na een goed gesprek, ondanks de lastige omstandigheden, neem ik na ca. 3 kwartier afscheid en vraag of ik de directeur nogmaals kan spreken. Dat kan. Ik leg de bijzondere situatie van deze gevangene uit. Dat hij buitenlander is, geen familie heeft die langskomt en dat dit op een advocaat na het eerste bezoek was in 21 maanden. Nog even vriendelijk legt de beste man uit dat hij het begrijpt maar dat hij niet van de regels mag afwijken. Na nog even aanhouden komt hij echter met de oplossing. Tegenover de gevangenis is er een winkeltje dat enkel en alleen is gericht op spullen die voldoen aan de regels van de gevangenis. Daarop af dus!

Terwijl ik de gevangenispoort uitstap zie ik de winkel met de klinkende naam “Winkel van de heropgevoede”. De straat overstekend herinner ik me na 30 jaar gelijk weer de 4 P´s van de marketingmix: Prijs, Product, Promotie en Plaats. Alles klopt hier! In de winkel word ik geholpen door de 5e P, die van Patrícia. Ik vertel haar dat ik haar winkel geniaal vind en vraag of ik een foto mag maken. Dat mag natuurlijk! Hier kun je gele onderbroeken, gele shirts, sportbroeken en je raadt het al, gele handdoeken kopen. Net als matrassen, de juiste tubes tandpasta, shampoo in een zakje, de juiste soort tandenborstel, slippers etc. etc. Het enige waar ik tegen in opstand kom is het waspoeder, dat ziet er in Patricias winkel precies hetzelfde uit zoals ik het had meegenomen. Hier gaan we nog even over praten bij het gevangenispersoneel :-).

Van het consulaat vroegen ze mij navraag te doen of de gevangene een bankrekening had waar ze maandelijks wat geld naar toe konden sturen. Dat bleek hij niet te hebben en als hij het al had was het niet mogelijk vanwege de regels van de gevangenis. Maar ook hier wist Patricia raad. We kunnen voortaan via haar whatsapp een bestelling doen, online betalen en zij zal er dan voor zorgen dat het pakket maandelijks naar de overkant wordt gebracht. Want ook hier is de klant is koning (en Patricia de marketingkoninging).

We zijn op dit moment al over de helft van ons verlof. De komende week zullen we deelnemen aan een zendelingenconferentie van Zending en Gemeente in Vierhouten. Graag willen we twee mogelijkheden onder de aandacht brengen waar we elkaar nog kunnen ontmoeten voordat we weer afreizen naar Braziliê.

Zondag 22 januari om 15 uur organiseert het bestuur van Agua Viva de Agua Viva Hightea op de prachtige lokatie “In de Houtzagerij”. Het werk van Agua Viva zal daar meer centraal staan.

De dag erop, maandag 23 januari om 20 uur, organiseren we samen met ons thuisfrontteam een informatieavond in de Christengemeente in Hardinxveld-Giessendam. Daar zullen we wat meer over ons zelf vertellen.

Een hartelijke groet!

Wim en Danielle

Twintig mei 2022 was een bizarre dag. De dag dat we onze gast Igor kwijt raakten en ook weer vonden. Ik schreef erover in de blogpost: Wat een dag! Nadat we Igor hadden gevonden, nog in de war en met forse ontwenningsverschijnselen werd hij voor korte tijd opgenomen in het ziekenhuis om te ontgiftigen. Na zes dagen kwam hij weer bij ons terug om echt aan zijn behandelprogramma te beginnen.

Dat was ook het moment dat we hem echt leerden kennen. Een mooie kerel met een zwaar verleden, vastbesloten om zijn leven te veranderen. Hij vertelde verschillende keren over twee vrienden van hem uit de stad waar hij vandaan kwam die nu een totaal ander leven leiden na hun verslaving en zei dan: “waarom zij wel en ik niet?”.

We leerden hem ook kennen als iemand met heel veel kennis van groenteteelt, hij werkte graag in de groentetuin en had daar veel ideeen over. Wat verder opviel was dat hij makkelijk verantwoordelijkheid nam en droeg en nooit te beroerd om iets te doen. Kortom na de eerste dagen ontpopte zich een man met veel kwaliteiten en een grote drive voor verandering.

Een paar keer haalde ik in een preek die bijzondere dag aan. Het was mijn “verloren schaapverhaal”. Die dag had ik iets gevoeld van de herder die alles losliet om achter één schaap aan te gaan. De waarde van één persoon, de letterlijke zorg om een specifiek persoon. Gekscherend noemde ik hem vaak Igor: “de man die verloren was en weer werd gevonden!” Hij vond dat altijd mooi en glunderde!

Wat ook mooi was om te zien en te horen bij hem was het verlangen om andere mensen te helpen die verloren zijn. Iedere keer vertelde hij over zijn wil om zich in te zetten in de kerk om mensen over Jezus te vertellen. Hij zei: “ik mag dit niet voor mij houden”.

Vorige week brak de dag aan dat we Igor weer los moesten laten. Zijn behandeling was afgerond! We zullen hem en zijn mooie lach niet snel vergeten!

Aan het einde van de kerstvakantie, begin dit jaar dronken Danielle en ik samen een kopje koffie in een shopping terwijl Lias en Amel een film keken in de bioscoop. We maakten van de tijd gebruik om een lijst te maken van de gezinsdoelen voor 2022. Een van de vele doelen die we opgeschreven was om vier nieuwsbrieven te maken dit jaar. Dit is helaas niet gelukt maar het zijn er wel drie geworden wat al beter is dan andere jaren :-).

Een paar weken later schreven we nog een ander doel op in onze lijst: “Beslissen over adoptie”. In deze nieuwsbrief schrijven we over dit bijzondere onderwerp waar we als familie intensief mee bezig zijn gegaan. Verder schrijven we over het heerlijke bezoek van Evie en Wouter aan ons en een moeilijke beslissing die we moesten nemen m.b.t. het vrouwenproject.

2004 – Kindertehuis van Jeugd met een Opdracht in Belo Horizonte

Over twee weken hopen we in Nederland aan te komen voor een verlof van 6 weken. Onze agenda vind je hier.

Hier kun je onze nieuwsbrief in PDF downloaden.

Veel leesplezier, we horen ook graag wat van jou en hopen je snel te zien!
Wim & Danielle

Verschillende keren schreven we hier op ons blog over het paardenproject wat we binnen Agua Viva aan het opzetten zijn. In mei schreven in een blogpost over de start. Nu laten we graag zien wat er de rest van het jaar is gebeurd en dank betuigen aan de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt!

De hokken en de ronde bak werden gemaakt door de gasten van het verslavingscentrum. In de video zie je gast Helio die op dit moment helpt met de verzorging van de paarden. De volgende stap is het integreren van coaching met paarden in het dagelijkse behandelprogramma. Wordt vervolgd!

Voor de deur van de supermarkt stond een ambulance. Toen ik de supermarkt binnenstapte kwam gelijk iemand vragen of ik kon helpen. Ze hadden een extra man nodig om de brancard te dragen. Aangekomen in de achterliggende tuin bleek dat een werkman, die op het dak bezig was van 6 meter hoogte naar beneden was gevallen. Hij was bij bewustzijn maar lag te kermen op de brancard. Het was nog een hele toer om hem bij de ambulance te brengen, via een berg zand en over een berg puin door een smalle poort.

Nadat de man in de ambulance lag sprak ik Sirlene, mede-eigenaar van de supermarkt, een ongelooflijk zachtaardige vrouw die voor iedereen altijd een bemoedigend woordje heeft bij de kassa. Ze had tranen in haar ogen en zei dat wat haar betreft deze kwade dag zo snel mogelijk voorbij mocht zijn. Een ongeluk bij de supermarkt en een geliefde buurman van een paar huizen verderop was eerder dezelfde ochtend ook geheel plotseling overleden.

Ik dacht aan een tekst uit de bijbel over voorbereid zijn voor de “kwade dag”. Voor ons zelf was de dag ook heftig begonnen, later in de middag kwamen er nog meer problemen bij en in de loop van de week nog meer.

Het lijkt inderdaad wel dat er “kwade dagen” bestaan. Dagen waarop het lijkt of alles tegenzit, waar teleurstelling is, dingen misgaan, wat je verwacht niet gebeurt, dingen kapot gaan, je moeilijke berichten krijgt, er verlies is, je toekomst opeens onzeker is. Heb jij ook weleens van die dagen?

Ik zocht op in de bijbel waar gesproken wordt over kwade dagen en daarop voorbereid zijn. Deze staat in Efeziers 6:13:  Neem daarom de wapens van God op om weerstand te kunnen bieden op de dag van het kwaad, en goed voorbereid stand te kunnen houden.

Hoe ga jij om met “de kwade dag”? Als christen probeer ik mijn kracht te halen uit mijn geloof in God. Na deze tekst staat het bekende stuk over hoe je je kunt wapenen tegen de kwade dag. Vrij vertaald gaat het over positie innemen, zorgen dat je binnen de waarheid blijft, de zekerheid van een rechtvaardig God en een dag dat er eerlijk geoordeeld wordt (ik hoef dus niet te oordelen), je geloof in het algemeen, een oproep om snel te vergeven, geen kwaad met kwaad te vergelden en de zekerheid van je redding.

Je wapenen doe je altijd vooraf, dus niet op het moment dat het kwaad gebeurt. Ik herriner me een stukje in het boek ´Als het regent in de bergen´ waarin zendeling James Fraser schrijft dat hij het gevoel had dat hij “achterstand” had in zijn relatie met God en zich daardoor verzwakt voelde.

Het is een zekerheid dat er kwade dagen komen zolang we hier op aarde wonen en zolang ik op aarde ben moet ik dus zorgen dat ik ´bewapend´ rondloop.

Lieve familie, vrienden, betrokkenen,

We zijn blij dat we je weer een nieuwe nieuwsbrief kunnen presenteren zo net voor de nederlandse zomervakantie. Hier is het winter dat betekent in de zon heel heet,  in de schaduw / s´nachts heel koud en niet weten wat je aan moet trekken. Nog steeds denken mensen dat we heel goed tegen de kou kunnen en moeten we uitleggen dat een lichaam ongeveer 3 weken nodig heeft om zich aan te passen aan een nieuw klimaat. Die drie weken zijn inmiddels al wel flink voor bij. Dit is alweer nieuwsbrief 56 die we graag aanbevelen.

Hier kun je onze nieuwsbrief in PDF downloaden.

Veel leesplezier en we horen ook graag wat van jou!
Wim & Danielle

Voor het eerst was ik (Wim) in Brasília. De hoofdstad van Brazilië waar de regering en alle ministeries gehuisvest zijn. Ik ging daar samen met Diego en João naar toe. Met elkaar hebben we 4 jaar geleden een stichting opgericht die de belangen behartigt van de centra voor verslavingszorg in de staat waar we werken. João en Diego waren al eerder in Brasília geweest en stimuleerden mij ook te gaan, o.a. voor het werven van fondsen voor Água Viva bij volksvertegenwoordigers (eerste en tweede kamerleden).

Op het vliegveld van Belo Horizonte was er nog even flinke stress, ik blijk niet te zijn ingechekt. Rennen naar de incheckbalie waar blijkt dat ik wel was ingecheckt maar geen instapkaart had gekregen. Aangekomen in Brasilia gaan we eerst naar het secretariaat van drugsbeleid. Twee dagen ervoor was er een belastende documentaire uitgebracht over centra voor verslavingszorg door een zender die tegen de president is en er alles aan doet om hem in een negatief daglicht te zetten. Met de secretaris bespreken we de mogelijkheid om een interview te geven voor een grote nieuwszender die in onze staat gevestigd is. We beloven ons best daarvoor te doen.

Na de lunch begint de lobby, zowel voor onze eigen stichtingen als ook voor de gezamelijke belangen van de centra voor verslavingszorg in onze staat. Als eerste hebben we een afspraak met een adviseur van een eerste kamerlid. Daarna spreken we een adviseur van een tweede kamerlid die ook nog vice-kamervoorzitter is. Hij zou kunnen helpen in het bemiddelen met de nieuwszender. We krijgen instructies over hoe we hem kunnen benaderen. Terwijl we bij het kantoor van deze beste man aan het wachten zijn op een mogelijkheid om hem te spreken krijg ik een een berichtje dat ik bij een tweede kamerlid kan komen dat ik al eerder had leren kennen. Hij is uit onze regio en heeft Água Viva al een keer geholpen. Dit kamerlid was helemaal enthousiast dat ik hem was komen opzoeken. We praten wat over de negatieve documentaire, de komende verkiezingen en ontwikkelingen bij Água Viva. Vervolgens laat hij mij de tweede kamer zien, alle kamercommissies en legt hij uit hoe de dingen werken. Erg leuk! Onderweg word ik ook nog even voorgesteld aan een minister. Hij maakt nog een video met ons om zijn afgunst uit te spreken over de negatieve, eenzijdige documentaire.

Heel interessant om in deze bijzondere omgeving te zijn. Een groep indianen is aan het protesteren. Een andere groep staat ergens te roepen en te schreeuwen en uit protest heeft iemand zich vastgeketend. Volgens sommigen krijgen deze mensen betaald om te protesteren en weten ze niet eens waarvoor ze daar zijn. Verschillende persgebieden waar interviews worden afgenomen. Bekende plekken van televisie. Verder een mierenhoop van mensen waar iedereen zijn of haar belangen behartigt. Politiek in Brazilië is een gekkenhuis. Meer dan 500 tweede kamerleden ieder met zijn kantoor en staf. Politieke hervormingen zijn enorm hard nodig maar niemand snijdt graag in eigen vlees.

Weer terug in de wachtkamer bij de vice-tweedekanervoorzitter is er nog steeds weinig beweging. Ik krijg weer een berichtje dat ik bij een ander tweedekamerlid op audientie mag komen. Dit contact heb ik via ex-burgemeester Denilson die deel uitmaakt van het bestuur van Água Viva. Diego gaat met mij mee terwijl João en Billy (een andere collega) blijven wachten. In één van de vele gangen komen we Tiririca tegen. Tiririca is een volkskomiek, analfabeet, die om het systeem te tarten zich kandidaat heeft gesteld en enorm veel proteststemmen kreeg en inmiddels in zijn tweede termijn zit :-). We maken een foto met hem die ik hier ook maar plaats zodat het niet al te serieus wordt :-).

Daarna een heel positief gesprek met het tweede kamerlid Savio. Hij belooft zowel Água Viva als de stichting van Diego te helpen. Ik ben blij met de belofte aan Diego omdat hij mij ook al eens voorgesteld heeft aan een kamerlid waar Água Viva veel vruchten van heeft geplukt. Hij maakt ook nog een video om zijn afkeur uit te spreken over de veelbesproken negatieve documentaire.

Na dit gesprek weer terug naar João en Billy. Ze hebben inmiddels de beste man gesproken maar die wil niet echt helpen. Hoe dan ook gaan we moe maar voldaan naar ons wat tweederangs hotel waar we een kamer krijgen met een één- en tweepersoonsbed. Dat kan niet de bedoeling zijn, gelukkig wordt het snel opgelost 🙂 en krijgt iedereen een eenpersoonsbed.

De volgende dag staat in het teken van een politieke bijeenkomst van de regering over drugsbeleid, preventie en repressie. Er zijn vier ministers aanwezig, en een paar schoolklassen waarvan de kinderen de show stelen met hun enthousiasme.

Terug in Belo Horizonte heb ik nog een afspraak met de secretaris voor sportzaken. Hij is een oud-volleyballer van het nationale team en heeft nog tegen Ron Zwerver gespeeld, is in Maastricht geweest. Een nuttig gesprekje dat mogelijkheden geeft voor Água Viva.

Hierna 4 uur met de bus weer naar huis. Het blijft nog altijd “Oost, west, thuis best”.

Diesel en Dollar (hoe we aan de namen komen kun je hier lezen) zijn onze Bordercollies. Diesel was de eerste die bij onze in de familie kwam en al snel waren we weg van dit ras. Toen Wim dan ook op facebook zag dat iemand een Bordercollie op straat had gevonden, de eigenaar niet kon vinden en de hond niet kon houden bedacht hij zich niet lang en kwam zonder veel overleg (foei) thuis aan met een behoorlijk verwaarloosde wit-grijs-zwarte hond met een raar oog. Door een goede wasbeurt en geregelde maaltijden verscheen na verloop van tijd een steeds mooiere hond – een echte Bordercollie. Echter heel anders dan Diesel, uitbundiger, met een oneindig gebrek aan aandacht en heel ongeremd. We vroegen ons af of dat trekken waren van zijn tijd op straat. We zullen het nooit weten.

Wat we wel weten is dat de straat altijd aan hem trok. Regelmatig ging hij er zelf op uit en nam soms Diesel mee. Uren later kwamen ze dan vies, moe maar gelukkig terug. De laatste maanden gebeurde er weer wat nieuws. Dollar ging iedere keer achter een loopse teef aan. Vaak bleven ze rondhangen bij ons centrum voor verslavingszorg waar de mannen hem dan vastbonden en we hem weer mee konden nemen naar huis. Echter bij de eerste gelegenheid spurtte hij weer weg.

Drie weken geleden was hij twee dagen helemaal uit beeld en we begonnen ons flink zorgen te maken. Verschillende keren rondgereden op de motor, rondgevraagd maar zonder succes. Toen Lias de derde dag naar school ging zag hij hem, vies en verwond, en stuurde een berichtje zodat Wim hem kon oppakken. Vermagerd, mank lopend, met een dik opgezet lelijk oog vol pus vond hij hem, verzorgde hem en zette hem vast. Dit kon niet meer! Echter, hij greep een kleine gelegenheid en ging er weer vandoor ondanks zijn verwondingen, ondanks onze liefdevolle verzorging en een goede maaltijd.

In mijn hoofd maakte ik de vergelijking met crackverslaafden die dagen van huis zijn, geobsedeerd zijn door crack, zichzelf verwaarlozen, vermageren en dagen van de wereld zijn. Ik dacht aan de verhalen van ouders die zich 24 uur per dag bezorgd maken over hun kind dat onvindbaar is, na dagen vermagerd en verzwakt thuiskomt, verzorgd wordt maar toch weer wegvlucht omdat de crack zo´n aantrekkingskracht heeft. Ik dacht aan het verhaal dat de kranten haalde van een wanhopige moeder die haar zoon letterlijk aan de ketting zette om te voorkomen dat hij weer wegvluchtte. Wat is er veel verborgen ellende!

We maakten het besluit dat we Dollar “zouden laten helpen”, wat inmiddels ook is gebeurd. Hij had niet zoveel keus. Hoe blij zijn we dan ook met mensen die uit eigen beweging besluiten dat ze geholpen willen worden!