Voor het eerst was ik (Wim) in Brasília. De hoofdstad van Brazilië waar de regering en alle ministeries gehuisvest zijn. Ik ging daar samen met Diego en João naar toe. Met elkaar hebben we 4 jaar geleden een stichting opgericht die de belangen behartigt van de centra voor verslavingszorg in de staat waar we werken. João en Diego waren al eerder in Brasília geweest en stimuleerden mij ook te gaan, o.a. voor het werven van fondsen voor Água Viva bij volksvertegenwoordigers (eerste en tweede kamerleden).
Op het vliegveld van Belo Horizonte was er nog even flinke stress, ik blijk niet te zijn ingechekt. Rennen naar de incheckbalie waar blijkt dat ik wel was ingecheckt maar geen instapkaart had gekregen. Aangekomen in Brasilia gaan we eerst naar het secretariaat van drugsbeleid. Twee dagen ervoor was er een belastende documentaire uitgebracht over centra voor verslavingszorg door een zender die tegen de president is en er alles aan doet om hem in een negatief daglicht te zetten. Met de secretaris bespreken we de mogelijkheid om een interview te geven voor een grote nieuwszender die in onze staat gevestigd is. We beloven ons best daarvoor te doen.
Na de lunch begint de lobby, zowel voor onze eigen stichtingen als ook voor de gezamelijke belangen van de centra voor verslavingszorg in onze staat. Als eerste hebben we een afspraak met een adviseur van een eerste kamerlid. Daarna spreken we een adviseur van een tweede kamerlid die ook nog vice-kamervoorzitter is. Hij zou kunnen helpen in het bemiddelen met de nieuwszender. We krijgen instructies over hoe we hem kunnen benaderen. Terwijl we bij het kantoor van deze beste man aan het wachten zijn op een mogelijkheid om hem te spreken krijg ik een een berichtje dat ik bij een tweede kamerlid kan komen dat ik al eerder had leren kennen. Hij is uit onze regio en heeft Água Viva al een keer geholpen. Dit kamerlid was helemaal enthousiast dat ik hem was komen opzoeken. We praten wat over de negatieve documentaire, de komende verkiezingen en ontwikkelingen bij Água Viva. Vervolgens laat hij mij de tweede kamer zien, alle kamercommissies en legt hij uit hoe de dingen werken. Erg leuk! Onderweg word ik ook nog even voorgesteld aan een minister. Hij maakt nog een video met ons om zijn afgunst uit te spreken over de negatieve, eenzijdige documentaire.
Heel interessant om in deze bijzondere omgeving te zijn. Een groep indianen is aan het protesteren. Een andere groep staat ergens te roepen en te schreeuwen en uit protest heeft iemand zich vastgeketend. Volgens sommigen krijgen deze mensen betaald om te protesteren en weten ze niet eens waarvoor ze daar zijn. Verschillende persgebieden waar interviews worden afgenomen. Bekende plekken van televisie. Verder een mierenhoop van mensen waar iedereen zijn of haar belangen behartigt. Politiek in Brazilië is een gekkenhuis. Meer dan 500 tweede kamerleden ieder met zijn kantoor en staf. Politieke hervormingen zijn enorm hard nodig maar niemand snijdt graag in eigen vlees.
Weer terug in de wachtkamer bij de vice-tweedekanervoorzitter is er nog steeds weinig beweging. Ik krijg weer een berichtje dat ik bij een ander tweedekamerlid op audientie mag komen. Dit contact heb ik via ex-burgemeester Denilson die deel uitmaakt van het bestuur van Água Viva. Diego gaat met mij mee terwijl João en Billy (een andere collega) blijven wachten. In één van de vele gangen komen we Tiririca tegen. Tiririca is een volkskomiek, analfabeet, die om het systeem te tarten zich kandidaat heeft gesteld en enorm veel proteststemmen kreeg en inmiddels in zijn tweede termijn zit :-). We maken een foto met hem die ik hier ook maar plaats zodat het niet al te serieus wordt :-).
Daarna een heel positief gesprek met het tweede kamerlid Savio. Hij belooft zowel Água Viva als de stichting van Diego te helpen. Ik ben blij met de belofte aan Diego omdat hij mij ook al eens voorgesteld heeft aan een kamerlid waar Água Viva veel vruchten van heeft geplukt. Hij maakt ook nog een video om zijn afkeur uit te spreken over de veelbesproken negatieve documentaire.
Na dit gesprek weer terug naar João en Billy. Ze hebben inmiddels de beste man gesproken maar die wil niet echt helpen. Hoe dan ook gaan we moe maar voldaan naar ons wat tweederangs hotel waar we een kamer krijgen met een één- en tweepersoonsbed. Dat kan niet de bedoeling zijn, gelukkig wordt het snel opgelost 🙂 en krijgt iedereen een eenpersoonsbed.
De volgende dag staat in het teken van een politieke bijeenkomst van de regering over drugsbeleid, preventie en repressie. Er zijn vier ministers aanwezig, en een paar schoolklassen waarvan de kinderen de show stelen met hun enthousiasme.
Terug in Belo Horizonte heb ik nog een afspraak met de secretaris voor sportzaken. Hij is een oud-volleyballer van het nationale team en heeft nog tegen Ron Zwerver gespeeld, is in Maastricht geweest. Een nuttig gesprekje dat mogelijkheden geeft voor Água Viva.
Hierna 4 uur met de bus weer naar huis. Het blijft nog altijd “Oost, west, thuis best”.
Volg de Keijzer 
Plaats een reactie